Ik kan gelukkig genieten van een hele hoop zaken naast het puur vangen van een vis. Samen vissen met vismaten, het bouwen van kunstaas, genieten van mooi materiaal, het bezoeken van een hengelbouwatelier, de natuur (zelfs rondom stadswater), de rust, discussiëren op internetfora, een stukje schrijven op mijn vis-blog. Enzovoorts.
Maar toch. De maanden januari en februari zijn doorgaans niet mijn favoriete maanden. Ook niet voor het vissen. Ik heb een enkele keer gevist en zeer matig tot vaak niets gevangen. Een tijd konden we ook niet vissen vanwege een flinke vorst. Ik ben geen wintermens. Gisteren had ik weer de gelegenheid om op stap te gaan met de spinhengel. Het ijs was voor het grootste gedeelte verdwenen en het was heerlijk zacht weer. De eerste scholeksters waren alweer te horen (ke-piep!) en de lente zat in de lucht, dat was genieten. Maar de eerste twee uur enthousiast uitkammen van een aantal in het verleden succesvol gebleken watertjes in de buurt leverde helemaal niet op. Helemaal niets.
 |
| En toen opeens... |
En toen opeens. WHAM! Een leuke snoek greep met een ferme haal mijn spinnertje. De dril op de achtgrammer voelde heerlijk. Ik hield de snoek trots vast en zette hem met alle respect weer voorzichtig terug in zijn element. Tsjakka! Een high-five in de lucht voor mijzelf.
Er volgden in vrij korte tijd nog vier snoeken, waarvan de laatste losschoot tijdens de dril. Een mooie score, ondanks dat het qua formaat geen record-snoeken waren. Natuurlijk had ik uiteindelijk ook genoten van het buiten-zijn en het vissen als ik helemaal niets gevangen had. Maar de vangst van die paar snoeken wakkerde mijn enthousiasme voor de hobby wel weer aan. Het is de kers op de taart. Ik had het na die moeilijke maanden wel even nodig.
Vissen of vangen? Vissen, in al zijn facetten, op de eerste plaats. Vangen is een welkome afsluiting van het verhaal. Eind goed, al goed.
